به گزارش خطوط پروازی، «آب، زیر ساخت توسعه پایدار در ایران است و دانش بومی و میراث گذشتگان، حلقه اتصال توسعه پایدار و میراث‌فرهنگی است.» علیرضا دائمی، عضو شورای سیاست گذاری دومین همایش ملی میراث فرهنگی و توسعه پایدار و رئیس پنل میراث فرهنگی و توسعه پایدار و مدیریت آب با اعلام این مطلب به ارکان مختلف توسعه پایدار اشاره کرد و گفت: «از مهم‌ترین ارکان توسعه پایدار فرهنگ و تاریخ مردمی است که در یک ناحیه زندگی می کنند.» او گفت: «مفهوم اصلی توسعه پایدار استفاده از ظرفیت های موجود در یک پهنه سرزمینی با رعایت حقوق نسل آینده است.» او افزود: «در مبحث توسعه پایدار دو بخش وجود دارد یک بخش مباحث فرهنگی، میراث فرهنگی و زیست بوم است و بخش دیگر برنامه های توسعه پایدار که باید منطبق بر فرهنگ و آداب و رسوم مردم باشد.» دائمی، میراث فرهنگی را حلقه مفقوده در نظام برنامه ریزی کشور دانست و گفت: «چون نظام برنامه ریزی ایران براساس نظام توسعه سازه ای بوده است کمتر، به مباحث فرهنگی و آداب و رسوم توجه شده است.» او با اشاره به کم توجهی به مسایل اجتماعی و فرهنگی در زمینه آب گفت: «در این حوزه حتی از دانش فنی بومی نیز حداقل استفاده شده است.» بی توجهی به روش پیشینیان در سدسازی او با بیان این نکته که در توسعه پایدار در ایران شاهد نوعی غرب زدگی هستیم، به سدسازی هایی اشاره کرد که بدون توجه به روش پیشینیان و گذشتگانمان در بهره برداری از آب در این سرزمین ساخته شده اند. دائمی با اشاره به وجود 700 هزار چاه آب در ایران گفت: «نتیجه برنامه ریزی های اشتباه و بی توجهی به فرهنگ، تاریخ ، طبیعت و دانش بومی در زمینه مدیریت و بهره برداری از آب، خشک شدن قنات ها و چشمه ها و فرونشست زمین و سایر مشکلات جدی در این سرزمین بوده است.» او با تاکید بر لزوم توجه مدیران و تصمیم گیران در حوزه توسعه پایدار به مباحث میراث فرهنگی و طبیعی گفت: امروز شعار دنیا «توسعه پایدار مبتنی بر ظرفیت های طبیعی سرزمینی» است. لزوم توجه به دانش بومی پیش از توسعه او گفت: «قبل از هر توسعه ای بایدبه وضعیت فرهنگی مردم و دانش بومی سرزمین توجه کرده و به این پرسش پاسخ دهیم که مردم بومی از گذشته تاکنون از چه روشی استفاده می کردند.» او تاکید کرد که بدون شناخت فرهنگ و تاریخ یک جامعه، برنامه ریزی ها درست نخواهد بود. دائمی در ادامه به اسکان عشایر اشاره کرد و گفت: «در برنامه اسکان ایلات و عشایر در یکی از استان‌ها به فرهنگ و تاریخ این مردم توجهی نشد و به همین دلیل عشایر از این اسکان استقبالی نکردند و ترجیح می دادند همچنان به جای زندگی در خانه هایی به سبک مدرن در سیاه چادرهای خودشان زندگی کنند.» او افزود: «برخی از تصمیماتی که تاکنون در حوزه توسعه پایدار در کشور گرفته شده اند، در جهت مخالف و بی توجه به دانش بومی و میراث فرهنگی بوده است گویی توسعه پایدار را کاملا مستقل از میراث فرهنگی و دانش بومی دیده ایم و بخشی از مشکلات کنونی کشور نیز در نتیجه چنین نگرشی بوده است.» او گفت:« هم اکنون نحوه مصرف آب در ایران، ناشی از فرهنگ غربی و کشورهایی است که دارای منابع آب و بارندگی های بسیار بیشتری نسبت به ما هستند این در حالی است که نباید و نمی توان الگوی این کشورها را در سرزمینی با ویژگی های ایران استفاده کرد.»