به گزارش سفرنیوز، "علی جمعه"، وزیر فرهنگ شهر زنگبار در تانزانیا، خواستار همکاری ایران برای مرمت و حفاظت از میراث فرهنگی این کشور به ویژه بناهای ساخته شده توسط ایرانیان مهاجر شد. مرتضی رضوانفر، عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری که به منظور تهیه شناسنامه آثار ایرانی در تانزانیا و کنیا در این منطقه به سر می‌برد، با اعلام این خبر گفت : در دیدارهای جداگانه وزیر فرهنگ، رئیس میراث فرهنگی و شهردار زنگبار که با هماهنگی و حضور حجت‌الاسلام باقری، رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران انجام شد، راهکارهای حفاظت از میراث فرهنگی مشترک ایران و زنگبار مورد بررسی قرار گرفت. او افزود: در این دیدارها وزیر فرهنگ زنگبار که خود شیرازی تبار است، تأکید کرد: در صورت تمایل ایران به همکاری در حفاظت از آثار مشترک، دولت زنگبار محل اسکان کارشناسان و مرمتگران را تامین می‌کند. به گفته‌ رضوانفر، شهردار شهر سنگی زنگبار نیز برای تامین مواد و مصالح ساختمانی اعلام آمادگی کرد. این پژوهشگر ایرانی با اشاره به تمایل فراوان مدیران شهر زنگبار برای مشارکت ایران در مرمت حمام بزرگ ایرانی در قسمت اصلی شهرسنگی زنگبار بیان کرد: این حمام در طول زمان آسیب‌های زیادی دیده است و روزانه بازدیدکنندگان بسیاری از کشورهای مختلف جهان دارد ، همچنین مرمت و بازسازی آثار دیگری در این شهر مانند «حمام کوچک ایرانی»، «حمام شهرزاد» و قدیمی‌ترین مسجد دایر در شرق آفریقا به نام مسجد «حضرت فاطمه زهرا(س)» در روستای «کیزیم کازی» مورد بررسی قرار گرفت. عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری گفت: مهاجرت ایرانیانِ شیرازی تبار در حدود یک‌هزار سال پیش به شرق آفریقا و ایجاد دولت‌شهرها و حکومت‌های محلی توسط آنان آغازگر روابط گسترده ایران و آفریقا بوده است. به گفته وی، پس از آن بلوچ‌ها، شوشتری‌ها، کازرونی‌ها و اهالی بندر سیراف نیز به این مناطق مهاجرت کرده و آثاری از خود برجای گذاشتند. او افزود: خوشبختانه آثار بسیاری از دولت شهرها و مهاجران ایرانی در شرق آفریقا در کشورهای تانزانیا، کنیا، سومالی و کومور به جای مانده است که تعداد زیادی از آنها در جزیره زنگبار جمهوری نیمه خودمختار تانزانیا قرار دارد. رضوانفر در پایان با بیان اینکه اکثر مردم زنگبار به شیرازی بودن خود تأکید دارند، اظهار کرد: وجود صدها کلمه فارسی در زبان سواحیلی زنگبار (از جمله نام زنگبار) یا برپایی جشن نوروز (نیروزی) و بناها و محوطه‌های باستانی، میراث مشترکی است که با احترام فراوان به آن نگاه می‌شود