به گزارش سفرنیوز، درحالی که گردشگری ماجراجویانه مورد استقبال جوانان و مسن ترها قرار گرفته اما نقش کمرنگ آموزش در این حوزه بیش از گذشته احساس می شود. آموزشی که نه تنها قدیمی است بلکه از استانداردهای بین المللی فاصله دارد.
انجام فعالیت هایی که آدرنالین در خون تولید کند و بتوان هیجان را با آن تجربه کرد از جمله فعالیت هایی است که نه تنها نسل جوان بلکه مسن ترها هم به دنبال آن هستند.
قطعا فعالیت هایی که در حیطه گردشگری ماجراجویانه مانند رفتینگ یا همان قایقرانی در آبهای خروشان جای می گیرد از جمله علاقه مندی هایی است که هر گردشگر تمایل دارد یک بارهم که شده آنرا امتحان کند.
اما افرادی که در این حیطه فعال هستند تا چه اندازه درباره رشته تخصصی خود آگاهی دارند و تا چه اندازه آموزش های تخصصی را پشت سر گذاشته اند؟
"کیانوش محرابی" رییس انجمن رفتینگ ایران در این باره به خبرنگار CHN می گوید: «معمولا افراد غیر حرفه ای اعتقادی به استفاده از تجهیزات ایمنی ندارند و برای تظاهر به حرفه ای بودن وانمود می کنند رعایت اصول ایمنی نشانه مبتدی و بی تجربه بودن است. این درحالی است که در استانداردهای بین المللی هرچه حرفه ای تر باشی از تجهیزات ایمنی و امکانات بهتری استفاده می کنی. در واقع در ایران فعالیت های ماجراجویانه به شکل نادرست و غیر حرفه ای پیش می رود»
او دلیل این امر را قدیمی بودن اطلاعات و آموزش ها عنوان می کند و ادامه می دهد: «ما باید اطلاعاتمان را به ابعاد بین المللی نزدیک تر کنیم و درعین به روز رسانی اطلاعات از تجربیات اساتید بین المللی نیز بهره جوییم. با وجود اساتید بسیار خوب و حرفه ای در شاخه های مختلف تخصصی گردشگری متاسفانه سطح آموزش در این رشته ها قابل قبول نیست چرا که فقط تعداد محدودی از این اساتید حرفه ای به امر تدریس شاغل هستند و از طرفی افرادی هم وجود دارند که خود را در رشته های مختلف استاد جلوه می دهند (افراد همه چیز دان) و انواع تخصص ها نظیر کویرنوردی، کوهنوردی، پرنده نگری، میراث فرهنگی و ... را نیز آموزش می دهند! نباید در چنین شرایطی انتظار داشته‌باشیم که شاگردان خوب تربیت شوند.»
به گفته او، افرادی که در حوزه گردشگری ماجراجویانه فعال هستند را می توان به سه دسته تقسیم کرد. افرادی که دارای دانش و تخصص لازم هستند (که تعدادشان بسیار اندک است)، افرادی که دوره دیده اند اما با متد قدیمی و بعضا منسوخ شده و افرادی که دوره های تخصصی را پشت سر نگذاشته اند (که دارای بیشترین تعداد هستند!)
محرابی با تاکید برآنکه در آموزش هایی که در آموزشگاه‌های میراث و گردشگری ارائه می شود نقص هایی وجود دارد می گوید: «هنگامی که دوره ای مانند راهنمایان طبیعت گردی 6 ماه است و تنها 3 یا 4 روز درس عملی در آن اجرا می شود آیا می توان انتظار داشت کسی که این دوره را گذرانده راهنمای تور شود؟ خیر چراکه از این دوره ها راهنمای گردشگری خارج نمی شود. این دوره ها برای آموزش و تولید راهنمای تورهای طبیعت گردی اصلا کارآمد نبوده و بیشترجنبه مدرک گرایی دارند. چراکه بیشتر درس های دوره ها تئوری هستند و بخش عملی جایگاهی ندارد. این درحالی است که در فعالیت عملی مانند رفتینگ، راهنمای تور باید تجربیات عملی حرفه ای را پشت سر گذاشته باشد.»
با وجود آنکه علاقه مندان و متقاضیان رفتینگ زیاد است اما تعداد راهنمایان آموزش دیده و حرفه ای ها در این حوزه محدود است. محرابی در این باره می گوید: «با وجود آنکه در سال های گذشته بارها پیشنهاد شکل گیری بخش آموزش تخصصی در حوزه رفتینگ را دادیم اما مدیرن قبلی بخش آموزش از این مهم استقبال نکرد و همچنان تاکید بر روی دوره‌های عمومی بوده است. بااین وجود انجمن رفتینگ با حمایت معاونت گردشگری و کمیته های ملی گردشگری چند بار کلاس هایی را با همکاری فدراسیون جهانی رفتینگ و حضور استادان بین المللی برگزار کرد که مورد استقبال علاقه مندان قرار گرفت.»
همواره شاهد خبرهایی از آسیب دیدگی طبیعتگردان هستیم. افرادی که در کوه ها گرفتار می شوند، در کویر جان خود را از دست می دهند، در دریا غرق می شوند و ... بخش بزرگی از این حوادث ناشی از خطاهای انسانی و بی توجهی به هشدارهایی مانند هواشناسی و اصول طبیعت گردی است.
محرابی در این باره می گوید: «وقتی در مورد حوادث اتفاق افتاده در طبیعت تحقیق می کنیم متوجه می شویم که همواره نشانه هایی حاکی از بروز خطر وجود داشته و بی توجهی به این نشانه ها و تصمیم های غلط و غیر حرفه ای باعث بروز حوادث تلخ می شود. متاسفانه بسیاری از حوادث به دلیل بی توجهی به پیش بینی هواشناسی و اصول اولیه طبیعت گردی است. این حوادث بیانگر این نکته هستند که در ایران افراد زیادی بدون اطلاع و آگاهی از اصول اولیه سفر کردن به طبیعت می روند و جان خود و دیگران را به خطر می اندازند. این امور ناشی از کمرنگ بودن نقش آموزش در گردشگری ماجراجویانه است.»
این فعال گردشگری با اشاره به آنکه باید آموزش‌های جدید و بین‌المللی را داشته‌باشیم و دوره‌های قدیمی را کنار بگذاریم خواستار تعامل سازمان میراث و گردشگری و بخش خصوصی در این باره شد.
او می گوید: «سازمان میراث و گردشگری می تواند از افراد متخصص داخلی و خارجی دعوت به عمل آورد تا فعالان این حوزه بتوانند از تجربیات آنها استفاده کنند. درعین حال بخش خصوصی می تواند برنامه ریزی برای بهره بردن از تجربیان این افراد را در دستور کار خود قرار دهد و با برگزاری کارگاه های عملی و علمی در صدد تحقق این مهم برآید.»