به گزارش سفرنیوز، با وجود آنکه پارک ملی خجیر در شرق تهران از پتانسیل بالایی برای توسعه اکوتوریسم برخوردار است اما هنوز زون گردشگری منطقه مشخص نشده است.

روز گذشته پارک ملی خجیر میزبان 51 نفر از کارشناسان طبیعتگردی و محیط زیست استان های کشور بود که به منظور بازشناسی منطقه و آشنایی با چگونگی حضور در محیط های حفاظت شده به شرق تهران سفر کردند.

پارک ملی خُجیر، منطقه‌ای حفاظت‌شده در شرق تهران است که حدود 9 هزار هکتار وسعت دارد و از سال 1361 به عنوان پارک ملی تعیین شده است. خجیر بخشی از منطقه حفاظت‌شده جاجرود محسوب می‌شود که از حدود 200 سال پیش به عنوان شکارگاه سلطنتی قرق شده و در واقع قدیمی‌ترین منطقه شکار ممنوع در کشور، خاورمیانه و به گفته برخی از کارشناسان در دنیا است.

هرچند پارک ملی خجیر در نزدیکی پارک ملی سرخه حصار قرار دارد اما با توجه به فاصله بیشتری که از تهران دارد، دست‌نخورده‌تر و سالم‌تر مانده است. چنانکه می توان پستاندارانی چون پلنگ، کفتار راه راه، کل و بز، قوچ و میش، روباه قرمز یا انواع پرندگان شکاری چون دال، عقاب و سارگپه را در این منطقه دید. همچنین بهترین جنگل پسته وحشی البرز نیز در این منطقه روئیده‌است. درختان بادام کوهی، داغداغان و ارس از دیگر درختان مهم این پارک ملی است.

به گفته "امیرعباس احمدی" مسئول محیط طبیعی استان تهران، پارک ملی خجیر با مشکلاتی از جمله نزدیکی آن به تهران و تاثیری که جمعیت کلان شهری همچون تهران بر روی دخل و تصرف زمین ها و گسترش روستاها و فضاهای شهری تا نزدیکی پارک ملی روبه است.

او در این خصوص افزود: «افزایش جمعیت انسانی و فعالیت آنها از یک سو و تغییر کاربری اراضی اطراف از دیگر سو سبب بروز مشکلاتی برای محدوده پارک ملی خجیر شده است. همچنین حضور نیروهای نظامی و مانورهایی که انجام می دهند و تغییراتی که در منطقه ایجاد کرده اند سبب جدایی پارک های ملی شده است و فعالیت جاده پارچین که پارک خجیر را به دو قسمت تقسیم کرده از جمله مشکلاتی است که این منطقه حفاظت شده با آن روبه رو است.»

اگر از مشکلات اینچنینی که پارک ملی خجیر با آن دست و پنجه نرم می کند بگذریم شاید بتوان از مشخص نشدن زون های گردشگری و سایر زون ها در منطقه به عنوان مشکلات دیگر این منطقه حفاظت شده نام برد.

زون‌بندی در مدیریت پارک ها و مناطق حفاظت شده راهکاری است که از طریق آن تعارضات مناطق حفاظت شده کاهش یافته و فرصت لازم برای اتخاذ تدابیر مورد نیاز فراهم می‌شود. طی این فرایند، محدوده مناطق حفاظت شده متناسب با توان اکولوژیکی و اقتصادی ـ اجتماعی شان برای کاربری‌های مجاز پهنه بندی شده و واحدهای برنامه‌ریزی یعنی زون ها شکل می گیرند. زون ها بستر برنامه ریزی راهبردی و مناسبات مدیریت و پایش منطقه را فراهم می آورند.

به گفته احمدی، با وجود آنکه زون های گردشگری در پارک خجیر در نظر گرفته شده اند اما هنوز مکان آنها به طور کامل مشخص نشده است از این رو زون گردشگری در این منطقه حفاظت شده با وجود پتانسیل های فراوان هنوز شکل نگرفته است.

اینگونه است که با وجود حضور پتانسیلی اینچنینی در شرق تهران به منظور توسعه اکوتوریسم هنوز بسیاری از گردشگران از وجود چنین پارک ملی بی اطلاع و بی بهره هستند. البته امید است تا با تفاهم نامه ای که به تازگی بین سازمان میراث و گردشگری و سازمان محیط زیست بسته شده است بتوانیم هرچه زودتر شاهد توسعه اکوتوریسم باشیم.