به گزارش سفرنیوز، امروزه به‌دلیل نبود سیستم مدیریت شهری هماهنگ و یکپارچه، آثار تاریخی، حتی آثار ملی ثبت شده، در معرض خطر نابودی قرار گرفته‌اند، به‌صورتی که، گاه با تغییر کاربری بعضی از این آثار و حتی تخریب آنها و ساخت ساختمان‌ها و برج‌هایی در درون آنها مواجه هستیم.
این روند از زمان رضاخان به بهانه گسترش شهر تهران و مدرن کردن آن از تخریب دروازه‌های تهران شروع شد. آن زمان از 12 دروازه فقط دو دروازه باغ ملی و دروازه محمدیه امروز به یادگار مانده است؛ روندی که اگر با همان قوت و شدت ادامه می‌یافت، امروزه ما همانند برخی جوامع از تاریخی حرف می‌زدیم که عمر آن بیش از 50 سال نیست. هنوز آن افکار به ظاهر مدرنیستی وجود دارد. برخی از مسئولان شهری، آثار تاریخی را تخریب می‌کنند و به‌دنبال تبدیل آنها به پارکینگ یا ساختمان‌های دیگر هستند تا شاید سود فراوانی از این راه ببرند.
چندی پیش شاهد چنین اتفاقی بودیم: تخریب خانه دکتر حسابی؛ فردی که نام ایران را در جهان پرآوازه کرد و از جمله خدمات بزرگی که برای این مرز و بوم کرد، تاسیس اولین دانشگاه در ایران به‌عنوان دانشگاه تهران در سال 1313 بود که هم‌اکنون بسیاری از افتخارت در سطح بین‌المللی و جهانی به‌واسطه دانشجویان این دانشگاه رقم می‌خورد. این تخریب فقط به دلیل دو میلیارد تومان بدهی اتفاق افتاد. هر چند، بعدها با همکاری خیرین این مبلغ پرداخت و سایه سنگین برج‌ها و ساختمان‌هایی که روی این خانه افتاده بود به مرور زمان محو شد. ظاهراً نه‌فقط خواسته قلبی برخی مسئولان بلکه نبود قانونی مدون و منسجم و همچنین نبود سیستم اداری جامع و قوی در باره حفظ این آثار منجر به برخی سود جویی‌هایی شده است به‌طوری که افراد با دادن درخواستی مبنی بر نداشتن پول کافی برای احیا و نگهداری این بناهای تاربخی به دیوان عدالت اداری و گرفتن تاییدیه مبنی بر تخریب آن فوراً دست به تخریب آنها می‌زنند. این درحالی است که شهرداری‌ها در کشورهای دیگر همچون آلمان حتی با افزایش چند سانتی‌متری برخی ساختمان‌های مجاور ابنیه تاریخی نسبت به این آثار فوراً از ساخت و ساز جلوگیری می‌کنند.
یکی دیگر آثار تخریب شده که به قول معروف نقل محافل این چند ماهه شده خانه دایی جان ناپلئون است و همان‌طور که این اواخر خانه استاد شهریار در تهران نیز به‌دلیل کم‌توجهی‌ها درحال نابودی است. بناهای تاریخی در کلانشهری همچون تهران هویت محسوب می‌شود. در واقع این ابنیه و آثار، شناسنامه این مردم و مملکت هستند و نباید صرفاً با دید اقتصادی همه چیز را سنجید.
