به گزارش خطوط پروازی، فصل اول بررسی باستان شناسی محوطه های پارینه سنگی حاشیه دشت ایذه خوزستان منجر به ثبت 121 غار و پناهگاه صخره ای شد که 70 عدد از آنها دارای آثاری از دوران پارینه سنگی جدید و فراپارینه سنگی هستند. مژگان جایز عضو هیئت علمی پژوهشکده باستان شناسی و سرپرست هیأت با اعلام این خبر گفت: «فصل نخست بررسی غارها و پناهگاه های صخره ای دوران پارینه سنگی در بخشی از دشت ایذه معروف به تنگه آب بندان که تنگه ای نعل اسبی شکل در حاشیه تالاب فصلی بندون با ساختارهای کارستی است و منجر به شکل گیری فضاهای غاری و پناهگاهی متعدد در منطقه شده انجام شد.» به گفته این باستان شناس ، در این بررسی تخصصی ، ثبت، نقشه برداری و نمونه برداری کنترل شده یافته های فرهنگی دوران پارینه سنگی شامل دست ساخته های سنگی سطحی بصورت حرفه ای انجام شد. جایز تصریح کرد: «نتایج مقدماتی بررسی تنگه بندون ایذه نشان می دهد که در دوران پارینه سنگی جدید و فراپارینه سنگی گروه های شکارگران-گردآورندگان در دفعات مکرر و به صورت فشرده از فضاهای غار و پناهگاه های صخره ای منطقه به عنوان سکونتگاه های کوتاه مدت و طولانی مدت استفاده می کرده اند.» او افزود: «تعداد و تراکم بالای محوطه های پارینه سنگی و فراوانی دست ساخته های سنگی این دوران در این منطقه به وضوح نشانگر اهمیت بالای این منطقه در مطالعات پارینه سنگی ایران است.» این باستان شناس با بیان اینکه بررسی دشت ایذه اولین بار در دهه 1970 میلادی توسط باستان شناس آمریکایی« هنری رایت» به صورت موردی صورت گرفته است گفت: «فصل نخست بررسی غارها و پناهگاه های صخره ای تنگه بندون به بازبینی و تکمیل مطالعات سال های گذشته و همچنین بررسی مناطق جدیدی متمرکز است که برای اولین بار مورد بررسی پیمایشی پیاده و فشرده قرار گرفته اند.» به گفته او ، نتایج این فصل از بررسی که با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری صورت گرفته ، شامل تعیین محوطه های دارای نهشته های فرهنگی مناسب برای کاوش در فصول آتی این طرح می شود که در آن مطالعات دیرین اقلیم شناسی منطقه بر اساس مطالعه رسوبات نهشته شده در کف تالاب فصلی نیز پیش بینی شده است.» این باستان شناس اظهار کرد: «اهمیت دشت ایذه در مطالعات پارینه سنگی ایران به طور کلی و زاگرس بالاخص در موقعیت جغرافیایی آن به عنوان منطقه ای مابین زاگرس مرکزی و جنوبی است.» او با بیان اینکه این منطقه مرز مابین قلمروهای فرهنگی است که به احتمال زیاد گروه های شکارگران-گردآورندگان متفاوتی در آنها سکونت داشته اند تصریح کرد:«به همین دلیل تداوم مطالعات باستان شناسی پارینه سنگی در این منطقه منجر به آشکار شدن نتایج علمی در زمینه جابه جایی های جمعیتی گروه های انسانی در انتهای دوران پارینه سنگی می شود.»