به گزارش سفر نیوز،یکی از شگفت انگیز ترین بخشهای تخت جمشید که معمولآ هیچوقت دیده نمی شود، آبراهه های زیر زمینی آن است. هخامنشیان در برخی از قسمت ها صخره را تا 9 متر تراش داده و پائین رفته اند و در بخش هایی نیز با افزودن سنگ های غول پیکر توانسته اند به شیب مورد نظر دست یابند. آنان با روش های خاص و مهندسی تدابیری اندیشیده بودند که آب بدون گل و لای از کانال خارج شود. کاوشهای جدید در ارتباط با نظام آبراهه های تخت جمشید منجر به شناسایی برخی از موارد مهم در ارتباط با معماری و شکل آبراهه ها و همپچنین برای شناسایی تغییرات در دیواره جنوبی تختگاه تخت جمشید شده است. این کاوش ها به سرپرستی علی اسدی، از 15 تیر تا 15 شهریور ماه سال جاری به مدت دو ماه انجام شد. آبراه شناسایی شده که از بنای خزانه مستقیما به دیواره جنوبی تختگاه تخت جمشید امتداد داشته و در انتهای آن خروجی دوم آبراهه هاست که آن هم به تازگی شناسایی شده است. نمای داخلی آبراهه کارگاه کاوش دیواره جنوبی تختگاه تخت جمشید و محل دومین خروجی آبراهها که در فصل اخیر شناسایی شد همچنین در این کارگاه مشخص شده که بخشی از دیواره تختگاه دارای دو دوره ساخت است. تصویر کلی از محدوده جنوب شرقی دیواره تختگاه که در آن موقعیت خروجی اصلی آبها (سمت راست تصویر) و خروجی تازه شناسایی شده (سمت چپ تصویر) مشخص است. دریچه های دومین خروجی شناسایی شده در پشت دیواره جنوبی تختگاه تخت جمشید محل شناسایی دریچه جدید دفع آبهای سطحی در حیاط جنوبی کاخ تچر دریچه آبراهه شناسایی شده در حیاط کاخ تجر که کارکرد آن دفع آبهای سطحی حیاط جنوبی کاخ تچر بوده، بخشهایی از این دریچه پس از دوره هخامنشیان از بین رفته است.