كارشناس مرمت بناهاي تاريخي آذربايجان غربي با بيان اين مطلب به سفر نیوز،گفت:در حال حاضر كار مرمت حمام شيخ سلماس كه در 5 دوره از سال 81 تا 86 به طول انجاميده بود ،به اتمام رسيده است.
"حسين بحريني"با بيان اينكه اين حمام تا سال 63 فعال بوده است و پس از آن تا به امروز متروك مانده است،افزود: ششم دي‌ماه نشستي با مسوولان استاني آذربايجان غربي براي تغيير كاربري اين حمام و تبديل آن به مجموعه فرهنگي و تاريخي با همكاري سازمان ميراث فرهنگي ، صنايع دستي و گردشگري آذربايجان غربي برگزارمي‌شود .
بحريني با بيان اينكه اين گردهمايي با عنوان "حمام شيخ سلماس ديروز ، امروز و فردا " برگزار خواهد شد،اضافه‌كرد:اين نشست در محل بناي تاريخي شيخ سلماس در شهر سلماس برگزار خواهد شد .
وي از ديگر اهداف اين گردهمايي را توسعه صنعت گردشگري ، حضور بخش خصوصي و تعامل با سازمان ميراث فرهنگي ، صنايع دستي و گردشگري آذربايجان غربي در خصوص شهر سلماس عنوان كرد.
وي ادامه داد:همچنين در اين حمام نمايشگاه عكسي از زمان مرمت اين بنا از ابتدا تا انتها تهيه شده است كه به معرض نمايش گذاشته مي‌شود.
بناي تاريخي حمام شيخ سلماس پس از زلزله 1309 در شهرستان سلماس در بخش جديد شهر با معماري سنتي ايراني ساخته شده و باني آن مرحوم "محمد تسوجي" بوده كه بعد از حدود 3 سال يعني در سال 1312 مورد بهره برداري قرار گرفت .
مساحت اين بناي تاريخي 860 متر بوده و آب اين حمام از دو نهر جنوبي و غربي شهر تامين مي‌شده است كه در يك انبار سرپوشيده آب سرد و در انبار ديگري آب گرم آماده مي‌شد .
آب گرم حمام توسط ظرف بزرگ مسي به نام " تيان" با سوخت هيزم و فضولات حيواني تهيه مي‌شد .
در دهه چهل سيستم آبرساني به لوله كشي تبديل شده و قسمت تون با سوخت نفت سياه و گازوئيل راه اندازي شد .
اين حمام نخستين و قديمي‌ترين حمام شهر سلماس پس از زلزله سال 1309 است .اين حمام ابتدا حمام تسوجي ناميده مي شد ، سپس توسط شخصي به نام "حاج مجتبي انتظاري"معروف به شيخ اداره شد كه بعدها به حمام شيخ شهرت يافت .
اين حمام داراي دو بخش عمومي و خصوصي بوده كه هفته اي دو بار به خانم ها اختصاص داشته و بقيه ايام هفته مورد استفاده آقايان بوده است .
حمام شيخ تا سال 1364 مورد استفاده بوده و پس از فوت شيخ تعطيل مي‌شود.
حمام شيخ صرف نظر از قدمت به لحاظ معماري ، ارزشمند است و تنها اثر باقي مانده از معماري سنتي در شهر سلماس است .
حمام شيخ سلماس در سال 1379 به كوشش سازمان ميراث فرهنگي ، صنايع دستي و گردشگري آذربايجان غربي به شماره "3475 "در فهرست آثار ملي ايران به ثبت رسيد
