به گزارش سفر نیوز ، اگر چه از گذشته‌های دور، آوازه گردشگری اصفهان در همه گیتی گسترده بود، اما گردشگری صرفا به چند شهرستان در این استان پهناور محدود می‌شد، با این وصف با توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی به‌ویژه با نجات بخشی خانه‌های تاریخی، امروزه شاهد توسعه متوازن گردشگری در تمامی نقاط استان اصفهان هستیم. بدون شک یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های صنعت گردشگری به‌ویژه در سده بیست و یکم میلادی مردم وار بودن این صنعت است به گونه‌ای که می‌توان چنین برداشت کرد که برای اولین بار صنعتی در جهان بشریت از انقلاب صنعتی (سده هجدهم میلادی) تا کنون پدید آمده که مردم شهر و روستا را به طور یک‌سان از نظر اقتصادی و فرهنگی متمتع می‌سازد. با این وصف با برنامه‌ریزی صحیح می‌توان از دور افتاده‌ترین نقاط روستای تا قلب مناطق توسعه یافته شهری، فضاهای متنوعی را برای گذراندن اوقات فراغت گردشگران از یک سو و برای رونق امور فرهنگی و اقتصادی جوامع میزبان از سوی دیگر مهیا کرد. در این میان فضای کالبدی همراه با معماری، خرده فرهنگ‌ها و اقلیم منحصر به فرد شهرهای کوچک و به ویژه روستاها در طی سده‌های متمادی، محمل مناسبی برای حفظ فرهنگ غنی مردمان این سرزمین در برابر تاخت و تاز بیگانگان بوده است. بنابراین سخنی به خطا نرفته‌ایم اگر بگوییم بخش مهمی از فرهنگ غنی و اصیل سرزمینمان ایران (در طول تاریخ پرفراز و فرود این سرزمین) در روستاها و در بطن مردم پاک‌نهادش جاری و ساری بوده است. بنابراین با در نظر گرفتن تمامی شرایط اعم از پایداری‌های محیط زیست و حفظ فرهنگ بومی مردم روستا در کنار بهره‌مندی اقتصادی آنان از مواهب طبیعی و توانمندی‌های فرهنگی‌شان می‌توان توسعه گردشگری را در قالب گردشگری روستایی، راهبردی مناسب در توسعه توامان فرهنگی و اقتصادی مردمان این مناطق در نظر داشت. توسعه بوم‌گردی استان اصفهان در 6 سال گذشته با توجه به سخنان وزیر میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی کشور مبنی بر لزوم توسعه بوم‌گردی‌ها به تعداد 2 هزار عدد تا پایان دولت دوازدهم، نهضتی بزرگ در مناطق مختلف استان اصفهان، همزمان با سایر نقاط کشور به منظور توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی آغاز شد. برای بررسی این امر لازم است تا کمی به عقب باز گردیم، یعنی از سال 1393 خورشیدی و متناسب با رشد فزآینده صنعت گردشگری در کشور، به تبع آن در استان اصفهان نیز با رشد سریع گردشگری و حضور گردشگران مواجه شدیم، به نحوی که در بسیاری از اوقات، استان با کمبود فضاهای اقامتی مواجه بود، روی همین اصل توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی با چند هدف پیگیری شد که در ادامه اشاره می شود. از یک سو لزوم ایجاد سریع واحدهای اقامتی متناسب با ورود گسترده گردشگران به استان احساس می‌شود، از سوی دیگر با توجه به تنوع طلبی گردشگران، اجرای سیاست توسعه متوازن گردشگری در تمامی مناطق استان با توجه به بروز خشکسالی و از بین رفتن تدریجی مشاغلی همچون کشاورزی و دامداری مد نظر قرار گرفت، لذا زمان بر بودن ساخت هتل و عدم امکان ایجاد هتل در شهرهای کوچک و روستاها به دلیل هزینه بر بودن آنها و یا به صرفه نبودن ساخت آنها در این مناطق باعث شد تا در راستای تشویق جوامع محلی کوچک به منظور سرمایه‌گذاری در صنعت گردشگری، سیاست توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی در روستاها و شهرهای کوچک در دستور کار اداره کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان قرار گیری. کم هزینه بودن ایجاد این اقامتگاه‌ها، سیاست تاسیس این اقامتگاه‌ها در راستای معرفی فرهنگ‌های بومی به ویژه خرده فرهنگ‌های روستای و عشایری و حفاظت از حیات فرهنگی این جوامع، نجات بخشی خانه‌های تاریخی با تبدیل آنها به بوم‌گردی، توسعه اقتصادی جوامع بومی و ایجاد کار و تولید برای جوانان روستای، همه باعث شد تا جوامع کوچک احتیاط را کنار گذاشته و به سرعت از این فرصت جدید استقبال کنند. در یک نگاه می‌توان چنین عنوان کرد که این اقامتگاه‌ها ابتدا در منطقه شرق به ویژه در شهرستان‌های خوروبیابانک، نائین و اردستان، سپس در محور شمال استان و در شهرستان‌های آران و بیدگل و کاشان، سپس در مرکز و جنوب استان به ویژه در شهرستان‌های سمیرم و شهرضا و در نهایت در محور غرب استان فعالیت خود را به پیش می‌برند. در حال حاضر، 444 اقامتگاه بوم‌گردی در پهنه استان در حال فعالیت است و به واسطه آنها بیش از 5 هزار تخت به ظرفیت اقامت گردشگری استان افزوده شد، بدون شک پرداختن به کارکرد اقتصادی آنها و همچنین لزوم حمایت از این واحدهای اقتصادی و فرهنگی کوچک به ویژه در ایام پسا کرونا مجال دیگری را می‌طلبد که در نوشتاری دیگر به آن پرداخته می شود.