به گزارش سفرنیوز، کشف شواهد باستاني جديد و استخوان هاي جوشيده و بريده شده با تيغ هاي استخواني، حدسيات باستان شناسان و گزارش مبلغان مسيحي را درباره رواج نوعي آدمخواري درميان برخي مردمان باستاني ساکن در شمال مکزيک تاييد مي کند.

کشف شواهد باستاني جديد و استخوان هاي جوشيده و بريده شده با تيغ هاي استخواني ، حدسيات باستان شناسان و گزارش مبلغان مسيحي را درباره رواج نوعي آدمخواري درميان برخي مردمان باستاني ساکن در شمال مکزيک تاييد مي کند.

تجزيه و تحليل بيش از سه دوجين استخوان بدست آمده نشان مي دهد که اين استخوان هاي انساني پيشتر جوشانده و پخته شده و اين حقيقت را تاييد مي کند که مردمان اين منطقه دردوران باستان ، آدمخوار بوده اند.

بنا به همين گزارش و به استناد گزارش هاي تاريخي مبلغان يسوعي در اين منطقه، اين مردمان براساس نوعي اعتقاد ورسم آييني معتقد بودند که خوردن بدن و روح دشمنامن و استفاده از استخوان هاي پاک شده بدنشان باروري و حاصل خيزي مزرعه هاي کشت غلات را در هنگام برداشت تضمين مي کند.

خوزه لوييس پونزو متخصص باستان شناس که در فعاليت هاي پژوهشي در اين محوطه شرکت دارد مي گويد:«استخوان هايي که به تازگي کشف شده نشان از رواج آدمخواري به عنوان عامل تعيين کننده اي در تعيين نگرش و اثبات هويت اين مردم دارد.»

وي مي افزايد:«از طريق اجراي مناسک آدمخواري و گردآوري استخوان ها ، اين اقوام باستاني تمايز روشني ميان خود به عنوان ما و آن ديگري يا ديگران قايل مي شدند.»

طبق گزارش موسسه ملي انسان شناسي و تاريخ مکزيک ، منطقه کوهستاني که اکنون ايالت دورانگو نام دارد، زماني استقرار گاه 5000 نفر از اين مردمان و نيز گروه هاي ديگر در همسايگي آن ها بوده است که به نظر مي رسد در ميان آن ها هم يک گروه ديگر به ادمخواري مبادرت مي کرده اند اگرچه که هنوز هيچ دليل و مدرکي دال بر نحوه انجام اين کار بدست نيامده است.

به گفته پونزو در بيشتر اقوام باستاني ساکن درمنطقه دو گروه متخاصم اعضاي يکديگر و به طورکلي ديگر گروه هاي دشمن را مي کشته اند اما تنها اين دو گروه ساکن در اين منطقه بوده اند که يکديگر و به ويژه مردان خود را مي خورده اند. اما به شواهد تاريخي گويا ديگر گروه ها و ازجمله استعمارگران اسپانيايي فاقد ارزش هاي آييني بوده اند.

پونزو مي گويد تا پيش از اين برخي تاريخ دانان گزارش ميسيونرهاي يسوعي را درباره آيين آدمخواري در ميان اين قبايل نوعي بزرگ نمايي تلقي مي کردند اما کشف استخوان هايي که هشتاد درصد از مجموع آن ها که در خانه ها و محوطه هايي مربوط به 1425 ميلادي که در غار دل ماگواي کشف شده ، شواهدي از آب پز شدن و بريدگي با تيغه سنگ برخود دارد، هرگونه شک و ترديدي را برطرف مي کند.

استخوان هاي بدست آمده که طي قرن ها دست نخورده در غار دورافتاده دل ماگواي در قلب جنگل کاج با 2600 متر عمق زير دريا باقي مانده اند، شواهد بي نظيري براي باستان شناسان و دانشمندان بوده است.

طبق گزارش ها و مطالعاتي که در چهاردهمين کنفرانس باستان شناسي مرزهاي شمالي د رتابستان امسال برگزار شد ، هرچرخه کاشت و برداشت در اين منطقه با يک چرخه آدمخواري و آيين گردآوري استخوان ها همزمان بوده و پس از هر بار برداشت محصول غلات رزمندگان يکي از قبايل کار خود را براي شکار دشمنان خود متوقف مي کردند. اين جنگجويان اغلب دعا مي کردند که مردي را در روستاهاي ديگر تنها درحال کار درمزرعه بيابند و گاه نيز با گروه هاي کوچکي در جنگل ها درگير مي شدند.

طبق همين شواهد تاريخي به نقل از گزارش هاي بدست آمده از مبلغان مسيحي ، جنگجويان قبايل اغلب قربانيان خود را به روستاهاي خود مي بردند و پس از دريدن بدن ها و تکه کردن مفاصل آن ها به نحوي که سبب شکستن استخوان ها نشود، بخش هايي از بدن را پخته و پس از اين که گوشت کاملا از استخوان ها جدا شده و پخته مي شد، آن را با لوبيا و غلات ديگر همانند يک سوپ معمولي مي خوردند. اين مراسم گاه بخشي از يک آيين روستايي بود که يک شب کامل به طول مي انجاميد و با رقص و آواز همراه بود.

پس از پايان مراسم استخوان ها همگي گردآوري و براي ماه ها در انبار خانه ها نگاهداري و انبار مي شد سپس در فصل کاشت سالانه دوباره اين استخوان ها را درآورده و ازسقف و يا شاخه هاي درختان آويزان مي کردند تا ارواح را فريب داده و به باروري محصولات کشاورزي ياري رسانند.

پونزو يادآور مي شود که به دليل انجام چنين رسومي بوده است که مبلغان مسيحي اغلب آنان را وحشي يا وحشي ترين مردم در دنياي جديد نام داده اند.