روزنامه اصولگرای صبح نو؛ خواستار عذرخواهی وزیر امور خارجه به خاطر وجود پولشویی در اقتصاد ایران شد. این روزنامه نزدیک به قالیباف نوشت: سطوح سیاه‌نمایی وضعیت کشور متفاوت است و می‌تواند از رده گفتارهای تاکسی-پایه شروع شود و به جلسات محرمانه و سری نیز بکشد. در آن جلسات محرمانه و سری، سیاه‌نمایی جهت مدیریتی و راهبری دارد چرا که بنا به حل مسأله است، اما هنگامی که مسوولی بیرون آمده و مثلاً می‌گوید 40‌میلیون ایرانی زیر خط فقرند یا کشور در ارتباطات خارجی به بن‌بست رسیده یا آبان روز مباداست و... به احتمال زیاد، این برای حل مشکل نیست. در اینجا معمولاً رسانه‌ها گرفتارند، چرا که باید قواعدی را رعایت کنند که مخل اطلاع‌رسانی آن‌هاست و از طرفی موضع‌شان را در رقابت‌های سیاسی داخلی و نزاع با دشمن خارجی، در افکار عمومی تضعیف کند. حالا فرض کنید، روزی وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران در مصاحبه‌ای اعلام کند که بخش‌هایی از حکومت درگیر فسادی بزرگ از نوع پولشویی‌اند؛ چه حال و فضایی ایجاد می‌شود؟ سطح این سیاه‌نمایی و ادعای واهی، با کدام یک از سطوح متعارف انتشار پیام و رخداد در کشور قابل مقایسه است؟ آیا جز این است که این خبط بزرگ، مبنای اتهام‌زنی‌های تازه در زمینه‌های مورد‌نظر نظام سلطه علیه ایران قرار می‌گیرد و اثبات‌کننده پاره‌ای از حملات سیاسی قبلی است. ممکن است برخی بگویند که خب آیا نباید با این فساد برخورد شود؟ پاسخ آری است، اما اولاً براساس کدام پایش وزیر خارجه این اطلاعات را به‌دست آورده است؟ ثانیاً چرا آن ‌را در مراجع ذی‌صلاح داخلی پیگیری نکرده؟ ثالثاً چرا بدون طی کردن دو مرحله اول، آبروی جمهوری اسلامی را در انظار جهانی برده است؟ رابعاً چرا پای خارجی را به این سهولت وارد مناسبات داخلی می‌کند؟ وزیر خارجه ایران این کار را کرده است و حتماً باید نسبت بدان پاسخگو باشد و بیش از آن در دستگاه عدل الهی که چگونه مقتضیات مملکت اسلامی را با کفر پیوند زده است.