به گزارش خطوط پروازی،گنجینه‌های هنری مجموعه گالری ملی لندن در زمان جنگ جهانی دوم برای در امان ماندن از بمباران نیروهای نازی به معدن سنگی در شمال ولز، برده شدند.
برای چهار سال، یک معدن سنگ غیرفعال در یک کوه دوردست در شمال ولز، خانه برخی از بهترین شاهکارهای هنری جهان بوده است. گنجینه‌های بدون قیمت نگارخانه ملی لندن در حین روزهای تلخ جنگ جهانی دوم در این تالارهای زیرزمینی با تهویه مطبوع با ساختاری ویژه از شر شکارچیان هنر نازی و بمب‌های نیروی هوایی آلمان نازی (Luftwaffe) در امان ماندند.
این معدن سنگ متروکه زیر یک کوه کوچک به نام مانود مائور (Manod Mawr) در نزدیکی شهر معدن تاریخی بلاینا فستینیوگ (Blaenau Ffestiniog) واقع شده بود.
معادن سنگ بومی تا قرن هجدهم، اقتصاد این منطقه را کنترل می‌کردند. دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ طلایی‌ترین سال‌های صنعت سنگ بودند و شهرک بلاینا فستینیوگ در آن زمان بسیار پر رونق بود. اما یک رکود اقتصادی پس از جنگ جهانی اول و روند کلی تولید انبوه کاشی و سنگ ارزان‌تر در اسپانیا سبب شد که این صنعت قدرت خود را از دست بدهد و بسیاری از معادن بسته شوند.
در سال ۱۹۳۹ جنگ در اروپا آغاز شد و برای مدتی نیروهای متفقین در شرایط غم‌انگیزی بودند. آلمانی‌ها با حمله به فرانسه، انگلستان را مجبور کردند تا در جبهه دانکرک عقب‌نشینی کند. بریتانیایی‌ها می‌دانستند که به زودی، بمب افکن‌های آلمانی بر فراز کانال انگلیس پرواز و از جبهه هوایی به این کشور حمله خواهند کرد.
در سال ۱۹۳۹ جنگ در اروپا آغاز شد و برای مدتی نیروهای متفقین در شرایط غم‌انگیزی بودند. آلمانی‌ها با حمله به فرانسه، انگلستان را مجبور کردند تا در جبهه دانکرک عقب‌نشینی کند. بریتانیایی‌ها می‌دانستند که به زودی، بمب افکن‌های آلمانی بر فراز کانال انگلیس پرواز و از جبهه هوایی به این کشور حمله خواهند کرد.
در سال ۱۹۳۹ جنگ در اروپا آغاز شد و برای مدتی نیروهای متفقین در شرایط غم‌انگیزی بودند. آلمانی‌ها با حمله به فرانسه، انگلستان را مجبور کردند تا در جبهه دانکرک عقب‌نشینی کند. بریتانیایی‌ها می‌دانستند که به زودی، بمب افکن‌های آلمانی بر فراز کانال انگلیس پرواز و از جبهه هوایی به این کشور حمله خواهند کرد.
زمانی که مشخص شد این مکان‌ها نیز مانند هر نقطه‌ای در لندن، نامطمئن و در معرض بمب‌های نیروهای آلمان نازی است، یک مکان با امنیت بیشتر برای آن‌ها در نظر گرفته شد.
یکی از پیشنهادات، جابجایی این نقاشیها از طریق کشتی به کانادا بود، اما ریسک از دست دادن آن‌ها در حملات دریایی، کنث کلارک (Kenneth Clark) مدیر گالری را بسیار نگران می‌کرد.
وینستون چرچیل نیز این ایده را وتو کرد و به کلارک دستور داد تا موقعیتی امن و قابل اعتماد در همان جزیره پیدا کند. وی در یک تلگراف به کلارک نوشت:
آن‌ها را در غارها و سرداب‌های زیرزمینی مخفی کن. حتی یکی از این نقاشیها نباید از جزیره خارج شوند.
معادن سنگ متروکه وسیع در شهرک بلاینا فستینیوگ برای مخفی کردن شاهکارهای هنری عالی و بدون نقص بودند. این شهرک، ایزوله و خلوت بود و خود معادن نیز بسیار عظیم و دارای اتاق‌های بزرگ غارمانند بودند.
سقف سنگی ضخیم ۹۱٫۵ متری غار، محافظ مستحکی بود و اگر هیتلر تصمیم می‌گرفت تا این کوهستان متروک شمال ولز را بمباران کند، گنجینه‌های هنری در امان بودند.
کار در معدن سنگ به سرعت آغاز شد. ورودی معدن را بزرگ کردند تا کامیون‌ها بتوانند به داخل بیایند و جعبه‌ها و محفظه‌های حامل نقاشیها را مخفیانه و بدون جلب توجه در داخل غار تخلیه کنند.
چندین خانه بانگلویی آجری کوچک در داخل غارها ساخته شدند تا از نقاشیها در مقابل تغییرات دمایی و رطوبتی محافظت کنند. برای مقابله با هوای مرطوب در تالارها، یک سیستم تهویه مطبوع خام متشکل از پنکه‌های الکتریکی که سیلیکاژل دی هیدراته شده را از روی سینی‌ها در هوا پخش می‌کرد، تعبیه شد.
سیستم به حدی خوب عمل می‌کرد که زمانی که نقاشیها به لندن بازگشتند، بیشتر آن‌ها در شرایطی بهتر از شرایطی که در گالری ملی داشتند، بودند. همین موضوع سبب شد که گالری ملی در سال ۱۹۴۹، اولین گالری با تهویه مطبوع خود را افتتاح کند.
گالری ملی در طول دوره جنگ، بازدیدکنندگان را با برگزاری رسیتال‌های نهار (سولو نوازی یا سولو خوانی یک موسیقیدان) و کنسرت‌ها در ساختمان خالی خود، سرگرم می‌کرد.
جمعیت مردم به این علت که تمامی سالن‌های کنسرت لندن بسته شده بودند، با اشتیاق به گالری هجوم می‌آوردند. میرا هس (Myra Hess)، یک پیانست با استعداد ناشناخته در آن زمان در همین کنسرت‌های گالری ملی به شهرت دست پیدا کرد. کنسرت‌ها یک موفقیت بزرگ بودند و جامعه بریتانیایی علاقه بسیاری به میرا پیدا کردند.
زمانی که روابط میان اتحاد جماهیر شوروی در طول جنگ سرد، خراب شد، مانود دوباره به حالت استند بای بازگشت تا زمانی دوباره مورد استفاده قرار بگیرد.
امروزه این معدن سنگ، متروکه است، اما این منطقه کماکان به حفاری برای تهیه تخته سنگ و همچنین گرانیت برای ورقه‌های سنگی و کاشی‌ها ادامه می‌دهد.
