به گزارش سفر نیوز ، بیشتر جمعیت‌های انسانی یکجا نشین هستند اما انسان‌های جویای هیجان وبرخوردار از ژن DRD4 به همواره درپی کشف سرزمین‌های بکرو خالی از سکنه وناشناخته، بدون واهمه ازخطرات، مدام درپی کسب موفقیت ازمنابع تازه تردرمحیط‌های دیگرهستند.طبق تحقیقات جدید، مسافران ماجراجو ازنوادگان دسته دوم هستند.
بیشتر جمعیت‌های انسانی ترجیح می‌دهند با توسعه روش های بهره گیری از زمین از مقدار کمتر زمین بیشترین بهره را بگیرنداما انسان‌های جویای هیجان وبرخوردار از ژن DRD4 به همواره درپی کشف سرزمین‌های بکرو خالی از سکنه وناشناخته، بدون واهمه ازخطرات، مدام درپی کسب موفقیت ازمنابع تازه تردرمحیط‌های دیگرهستند.مسافران ماجراجو از نوادگان دسته دوم وبرخوردار از ژن DRD4 هستند
امروزه برخی افراد هرگز اشتیاقی به ترک خانه و شهرشان ندارند. آنان خرسندند از این که درهمان شهری که بزر گ شده‌اند به دانشگاه بروند و در همان شهر ومردم اطراف آن شاغل شوند و به زندگی خود ادامه دهند.
درقطب دیگراین موازنه افرادی هستند که طیف وسیعی از کاشفان،جویندگان عجایب ، شورشیان و یا هرنام دیگری که می‌خواهید برآن‌ها بگذارید ، آنها اغلب درپی هیجاناتی هستند که سرتاپایشان را به لرزه درآورد . آنها تشنه دیدن و تجربه دنیا به بالاترین حد ممکن هستند واین تشنگی هرگز بدون تجربه وسفر به چند مقصد بخصوص در تعطیلات فرو نمی‌نشیند. برای این گروه از افراد هیچ خانه‌ای وجود ندارد زیرا خانه این گروه از افراد همه جاست وهمه دنیا سرای آن هاست.اما برای این گروه از افراد توضیح علمی جالبی وجود دارد.
ژن سفر، میراث مهاجران پیش از تاریخ
درسال 1999 4 دانشمند از دانشگاه ایرواین نتایج تحقیقات خود را درمقاله‌ای با عنوان "مهاجرت جمعیت و تنوع دوپامین DRD4 "منتشر کردند که براساس کاوش در الگوی مهاجرت وتوزیع ذخیره ژنتیک انسان ماقبل تاریخ صورت گرفته بود. این تحقیقات اساسا برای کشف ارتباط میان گیرنده‌های دوپامین 4 و اختلال نقص توجه یا بیش فعالی انجام شد. درحالی که درجریان این بررسی‌ها آنها کشف دیگر و همبستگی عجیب دیگری را کشف کردند.این کشف جالب آن بود که انسان‌هایی برخوردار از ژنهای DRD4 تمایل بیشتری به خطر پذیری و هیجان طلبی ونیز مهاجرت دارند. درواقع این افراد بیشتر تمایل به گریز از حریم امن ذهنی و روانی خود دارند.
طبق این بررسی‌ها روش شد که تقریبا تمام شرکت کنندگان دراین مطالعات که ازاین نوع ژن برخوردار بوده‌اند دارای سابقه طولانی سفرنیز بوده‌اند.
نتیجه این تحقیقات نشانگر آن بود که برخورداری از ژن DRD4 با شخصیت بیش فعالی، ریسک پذیری و تمایل به رفتارهای مخاطره آمیز درافراد ارتباط مستقیم دارد. این مسئله را نیز همچنین می‌توان به طور مستدل مورد بررسی قرارداد که رفتارها و تمایلات ذاتی به اکتشاف و تطبیق پذیری در میان افراد جوامع مهاجر، اغلب خشن و با تغییرات پیوسته همراه بوده که همواره چندین محرک جدید ومداوم چالش انگیز را برای بقا دربرابر داشته است.
یافته‌های این دانشمندان ارتباط بسیار قدرتمندی میان برخورداری از ژن DRD4 درجمعیت مورد بررسی و نقشه مهاجرت‌های کلان ماقبل تاریخی آن جمعیت‌ها نشان داده است.
بیشترافراد حامل DRD4 اغلب درجوامع مهاجر حل می‌شوند و تنها بخش کوچکی از ذخیره ژنتیکی انسان دارای این صفت است. ازاین رودرحالی که بیشتر جمعیت‌های انسانی اغلب ترجیح می‌دهند با توسعه روش های بهره گیری از زمین از مقدار کمتر زمین بیشترین بهره را بگیرند، این دسته از انسان‌های جویای هیجان وبرخوردار از ژن DRD4 فعالانه به دنبال کشف سرزمین‌های بکرو خالی از سکنه وناشناخته هستند. آنان بدون واهمه ازخطرات، مدام درپی کسب موفقیت ازمنابع درمحیط‌های دیگرهستند.
این گروه از انسان‌های جویای تازه‌ها و ناشناخته‌ها همیشه ازعوامل تعیین کننده درحرکت تمدن وجمعیت‌های انسانی به خارج از منطقه بین النهرین – میان رودان- بوده‌اند که ازدیرباز این تمدن‌ها را به جماعت‌های ساکن در اروپا ، آسیا و افریقا وسپس امریکا متصل کرده‌اند.
بعدها یافته‌ها و مطالعات دیگر نیز این نتایج را تایید کرد ازجمله مطالعاتی که در ژورنال نشنال جئوگرافی توسط" دیوید دابس" David Dobbs منتشر شد روشن کرد که چرا انسان‌ها میل به سفر داشته ودارند:
"سوانتا پابو"Svante Pääbo یکی از محققان در انیستیو انسان شناسی تکاملی "ماکس پلانک" می‌گوید:«هیچ پستاندار دیگری همانند ما انسان‌ها عمل نمی‌کند. ما از مرزها درمی‌گذریم وبه سوی قلمروهای تازه کشیده می‌شویم حتی وقتی که درمحل زندگی‌مان منابع کافی داشته باشیم. درحالی که دیگر حیوانات چنین نمی‌کنند. حتی نئاندرتال‌ها درحدود هزاران سال پیش هم هرگز درمناطق مختلف جهان پراکنده نشدند. فقط در حدود 50 هزار سال پیش بود که ما انسان‌ها به همه جا سفر کردیم. این نوعی از دیوانگی است . کارهایی چون سفر با قایق ناامن در اقیانوس، درحالی اصلا نمی‌دانید که درآن سوی اقیانوس چه درانتظار شماست ! اکنون هم انسان حاضر است به مریخ برود. ما انسان‌ها هرگز متوقف نمی‌شویم ، چرا ؟
واقعا چرا انسان ازکشف و سفر متوقف نمی‌شود؟
همه شواهد علمی پس از سال‌ها درتحقیقات جدید نیز به ژن DRD4 اشاره دارند. دابز محقق این بررسی‌ها دریافته است که ده‌ها مطالعات دیگر درباره همین ژن DRD4 صورت گرفته که حاکی از تمایل فزاینده‌ای به کشف مکان‌های تازه ،ایده‌ها، غذاها، تجربه روابط تازه ، آشنایی با داروها و فرصت‌های گوناگون است. تمایلاتی که عموما نوعی میل به حرکت و جابجایی و تغییر وماجراجویی را درخود نهفته دارد.
این میل طبیعی به کشف بیشتر درکودکان بشدت مشاهده می‌شود که آن رادر شکل شدیدترآن، به صورت آنچه که ما" بیش فعالی"hyperactivity می‌نامیم، در ذهن و رفتارشان بیان می‌کنند.
اما درواقع به آزمون گذاشتن سوالاتی از این قبیل که: آیا من‌می‌توانم این آجر را روی آجر دیگر بگذارم بدون این که سرنگون شود؟ آیا با گریه وداد وفریاد به خواسته ام می‌رسم یا خوب بودن؟ کدامیک مرا به شیرینی مورد نظرم می‌رساند؟ چه اتفاقی می‌افتد اگر من کسی را که اسباب بازی مرا برداشته بزنم آیا او هم مرا خواهد زد؟ چه می‌شود اگر ازروی این نرده‌ها بپرم درحالی که معلوم نیست آیا چیزی وکار جالبی درانتظار من هست یا نه؟ به آزمون گذاشتن همین فرضیه‌هایی خطرناک اما کارآمد است که کودکان ما را به طور طبیعی مبدل به موجوداتی ماجراجو می‌کند.
حال اگر برخی افراد این صفت ماجراجویی را همچنان دربزرگسالی نیز حفظ کنند، آنان را مبدل به کاشفان و گردشگران و مسافران ماجراجویی می‌کند که درک تشنگی و انگیزه‌های درونی آن‌هابرای افراد دیگردشواراست .اما آنان همان کسانی هستند که جرات دارند از خودبرای سفر به قلمروهای خارج از نقشه‌های شناخته شده، چه درسفرهای زمینی و چه اکنون درسفرهای فضایی مایه بگذارند.
