روزنامه خراسان نوشت: در هفته ای که گذشت ماجرای گواهی نامه موتورسیکلت برای بانوان از پرحرف و حدیث ترین سوژه ها بود به طوری که معاون قوه قضاییه، معاون رئیس جمهور، پلیس، نماینده مجلس و دیوان عدالت اداری همچون یک زنجیره به آن پرداختند که البته با تمام بحث ها و ماجراهایی که درخصوص آن مطرح شد بعید به نظر می رسد فضایی متفاوت از قبل درباره آن به وجود آید. طرح دو نکته در حاشیه چالش اعطا یا عدم اعطای گواهی نامه موتورسیکلت به بانوان قابل تأمل است: 1-پس از رای بدوی یکی از شعبات دیوان عدالت اداری، رسانه ای شدن و فضای گفت وگو و مطالبه ای که از سوی زنان پدید آمد، نیروی انتظامی در موضعی متفاوت، خواستار تجدیدنظر در این حکم شد و در سوی مقابل معاون رئیس جمهور در امورزنان و برخی نمایندگان مجلس بر احقاق حق بانوان تاکید کردند. حالا این پرسش مهم مطرح است وقتی قرار نیست در اجرای یک قانون فضای جدید پدید آید، با طرح آن و به دنبالش، به چالش کشاندن افکار عمومی و ایجاد انتظارات بدون پاسخ، اساسا طرح چنین موضوعاتی، چه فلسفه ای دارد؟ چرا باید چنین مسائل چالشی را که هنوز در سطح کلان تصمیم گیری و به نتیجه نرسیده در فضای عمومی مطرح کرد؟ 2-به هر روی با طرح این موضوع، این پرسش همچنان مطرح است که تفاوت سرنشین بودن با رانندگی موتورسیکلت توسط بانوان چیست که خانم ها می توانند سرنشین موتورسیکلت باشند اما حق رانندگی ندارند؟